Менскія міліцыянты збілі ні ў чым не вінаватага чалавека. Хто адкажа – за што?

Абуральны інцыдэнт адбыўся ў Серабранцы непадалёк ад гіпермаркету “Гіпа”, як кажуць, сярод бела дня. Жыхар сталіцы Ігар Рылькоў па незразумелых для яго прычынах быў збіты і ў наручніках дастаўлены ў бліжэйшы РУУС, а пасля ў ГАМ Ленінскага раёна для складання пратакола. Мужчына, які з’яўляецца інвалідам ІІ групы, палічыў, што спрабаваць штосьці тлумачыць міліцыянтам – бессэнсоўна. “За што?” – запытвалася пасля маці Ігара ў міліцэйскага начальства. “Такога быць не можа, каб ні за што”, - пачула ў адказ. Цяпер Галіна Валянцінаўна спадзяецца, што гэта пытанне будзе высвятляць пракуратура.

Галіна Рылькова распавяла, што адбывалася ўсё бліжэй да вечара ў мінулую сераду 13 красавіка. “Мой сын, з якім мы наводзілі парадак у сваім падвале і вырашылі здаць шклатару, панёс яе ў бліжэйшы ад дому прыёмны пункт, аднак там не прымалі. Ён здаў бутэлькі ў пункце па вул.Ванеева і вяртаўся дадому. Ішоў да прыпынку тралейбуса калі гіпермаркета “Гіпа”. І трэба было ўжо пераходзіць на другі бок дарогі. Аднак не паспеў ён дайсці метраў 50 да пешаходнага пераходу - да яго падышлі міліцыянты і запыталіся, што ў яго сумцы. Ён паказаў – там засталіся тры бутэлькі. Яны выхапілі гэтыя бутэлькі, тут жа разбілі і кінулі на газон. (Адзін з іх – капітан, прозвішча якога сын прачытаць не змог, а другі – радавы Дзянісаў.) Далей, не кажучы ні слова, капітан ударыў яго кулаком у бок – патрапіў у рэбры. Пасля адразу ўдвух накінуліся і павалілі Ігара на зямлю і надзелі кайданкі. Пасля дапамаглі падняцца і павялі ў РУУС, будынак якога знаходзіцца праз дарогу ад “Гіпа”.

Пасля, ужо дома, Галіна Валянцінаўна запытвалася ў сына, чаму ён ім не сказаў, што хворы, мае інваліднасць. “А хто там мяне будзе слухаць!” – толькі адказаў ён. Жанчына прызналася, што перажыла сапраўдны шок, калі сын, збіты і ўвесь знерваваны, вярнуўся дадому. “Гэта ж жах! З якой прычыны? Чалавек цвярозы, паказаў ім, што загадалі, супраціву ніякага не аказваў…”

Пасля затрымання з РУУСа Ігара Рылькова, ужо без кайданкоў, павезлі ў Гарадскі аддзел міліцыі Ленінскага раёна, там склалі на яго пратакол.  

“Гэта я пасля ўжо даведалася, што ў іх існуе пэўны тэрытарыяльны падзел, - удакладняе спадарыня Галіна. - Калі затрымалі на адным баку ад дарогі, то павінны весці ў РУУС, калі на другім – у ГАМ. Аднак у РУУС дастаўляюць толькі мацёрых, і каб разгрузіць іх працу, створаны ГАМ, куды вязуць не небяспечных. Ён не небяспечны злачынца, так бы мовіць”.

Пратакол Ігар Рылькоў падпісаў, пасля чаго яго адпусцілі. “Зразумела, што ён знаходзіўся ў такім стане, што падпісаў усё, што там яму напісалі”, - кажа яго маці і перажывае, што цяпер яшчэ і штраф плаціць прымусяць. “А штрафы зараз, як вядома, мільённыя. І за што ў чалавека з капеечнай пенсіі будуць вылічваць?”  

Галіна Валянцінаўна распавяла, што яны з сынам жывуць не ў зайздросным матэрыяльным становішчы. “Сын выкінуты з жыцця па сутнасці. Дзяржава зрабіла яго інвалідам падчас вайсковай службы. Скончыў вну, па прафесіі эканаміст. Аднак працаваць з кампутарам яму нельга, а без гэтага – хто цяпер яго куды возьме на працу… Хвароба невылечная, далі пенсію – так чалавек і жыве. Прычым доўгі час яго трымалі на ІІІ групе інваліднасці з пенсіяй у 170 тысяч рублёў, пакуль я не звярнулася да міністра аховы здароўя. Пакуль жывем разам, а як мяне не стане – што будзе далей?
І нікому няма ніякай справы. Гэта калі б чалавек у якой еўрапейскай краіне атрымаў такое ў войску – дык пра яго б усё жыццё дзяржава клапацілася. А тут у студзені напісаў заяву на дапамогу, дык 150 тысяч далі – гэта ж сапраўдны здзек…”

Па словах спадарыні Галіны, яна з уласнага вопыту ведае, што ў нашай дзяржаве, каб дамагчыся справядлівасці, трэба шмат пахадзіць па кабінетах. І ў гэтай непрыемнай сітуацыіі з сынам рукі ў яе не апусціліся: “Я адразу ж патэлефанавала ў ГУУС Мінгарвыканкама, дзе дзяжурны Халмагораў паабяцаў выслаць да нас сваіх людзей для разбіральніцтва”. Хоць жанчына і вельмі расчараваная ў “доблеснай беларускай міліцыі”, але адзначае, што дзяжурны “больш чалавечны”, да яе паставіўся з разуменнем: “Сказаў, што гэта брыдка, супрацоўнікі міліцыі не маюць права рабіць тое, што зрабілі з маім сынам – ні валіць на зямлю, ні надзяваць кайданкі. Будуць разбірацца – і запішуць усё, і пакараюць”.   

Таксама жанчына вырашыла патэлефанаваць у МУС: “распавяла ўсё, сказала, што трэба зняць пабоі, каб назаўтра не сказалі, што сын мой быў п’яны і сам ва ўсім вінаваты. На гэта мне супрацоўнік міністэрства адказаў, што вось зараз можаце пад’ехаць у любую паліклініку і зняць пабоі. Пасля такога адказу я зразумела, што размаўляць з ім няма пра што”.

Дадому да Рыльковых у той вечар прыехалі трое супрацоўнікаў міліцыі, накіраваныя з ГУУС. “Прыехалі і пытаюцца, што здарылася. Кажу, гляньце на твар – зразумееце, што здарылася. “Дык а дзе гэта здарылася?” – наступнае пытанне. Будзеце гэтыя пытанні сваім супрацоўнікам задаваць, кажу, якія ні за што ні пра што збілі чалавека. “Такога быць не можа, каб ні за што” - адказваюць. Кажу, даведаемся – быць можа ці не можа. Пытаюся, ён што – ці п’яны, ці супраціў ім дваім аказваў? А навошта бутэлькі забралі ў яго і пабілі? Ці гэта нармальныя паводзіны – супрацоўнік міліцыі б’е бутэлькі, кідае іх на газон…”, - з абурэннем узгадвае гэтую размову жанчына.

Яе са збітым сынам пасадзілі ў машыну і павезлі ў Ленінскі ГАМ. “Пасадзілі нас там на лаўку – “чакайце, да вас прыйдуць”. Сядзім-сядзім, ужо з паўгадзіны прайшло, на двары цямнець пачынае – ніхто да нас не ідзе. Падыйшла да дзяжурнага – кажу, колькі ж  мы будзем сядзець, і знерваваліся ўжо, і стаміліся. Тады ён некуды патэлефанаваў - прыйшоў чалавек з крымінальнага вышуку і павёў да сябе ў кабінет”.

Там, нарэшце, Рыльковы змаглі напісаць заяву. “Цікава, што сам ты не можаш напісаць заяву. Ён піша тое, што лічыць патрэбным, а ты пасля стаў подпісы пад “с моих слов записано верно”, - заўважае Галіна Валянцінаўна. - Кажу, што мы як пацярпелыя хочам самі напісаць – “нет, такая форма, так положено”. Толькі пасля таго, як я нагадала, выпісаў накіраванне ў 10-ю клініку на пабоі”.

На наступны дзень зранку Рыльковы паехалі ў клініку, дзе зноў-ткі пасля доўгага сядзення і чакання, здалі пабоі. “А адказ мы вам не дадзім, дашлем у міліцыю, якая вас накіроўвала” – адказалі ім на просьбу выдаць медыцынскую даведку. Спадарыня Галіна змірылася: “Кажу, калі што “згубіцца” - няхай гэта будзе на вашым сумленні”.            

Далей Галіна Валянцінаўна ў пошуках справядлівасці вырашыла звярнуцца ў пракуратуру: “Сказала сыну, каб пісаў заяву - калі ў міліцыі згубіцца, будзе хоць там зафіксавана”. І у пракуратуры жанчыне давялося сутыкнуцца з “такімі парадкамі”: патрабавалі даверанасць ад сына, бо “раптам ён не згодны”. “Я ж, кажу маці, а яго збілі, ён сябе дрэнна адчувае, і я павінна яшчэ з ім хадзіць”, - абурылася яна. Да таго, кабінет №10, у які “на міліцыю скардзяцца”, быў зачынены. Аднак, па словах жанчыны, усё неяк вырашылася: “намеснік пракурора з іншага кабінета загадаў запрасіць мяне да яго, прыняў маю заяву, сказаў зарэгістраваць і зараз ужо будуць яны працаваць”.   

У гэты ж дзень, 14 красавіка, маці і сын Рыльковы наведаліся  ў Ленінскі ГАМ на прыём да начальніка: бо падумалі, што паколькі пратакол складзены, Ігара выклічуць у суд. “Начальнік адзела Уладзіслаў Леанідавіч (а прозвішча я не заўважыла нідзе) паставіўся па-чалавечы, папрасіў адкласці пратакол і нікуды не накіроўваць. Дадаў, што “нажаль, у нас у міліцыі такіх шмат і ваш выпадак не першы”. Таксама ён паведаміў, што гэтай справай, хутчэй за ўсё, будзе займацца пракуратура. Гэта акалічнасць абнадзейвае Галіну Валянцінаўну: “Лічу, гэта добра, што пракуратура, бо міліцыя міліцыю заўсёды ж пакрые, праўда”.

Нягледзячы на ўсе складанасці, якія ёй давялося зведаць за гэтыя два дні, каб паспрабаваць абараніць ад несправядлівасці свайго хворага сына, Галіна Рылькова ўпэўненая, што праўды трэба дамагацца заўсёды.