Галіна Смірнова рыхтуе скаргу на ўмовы ўтрымання ў Бабруйскім ізалятары

Актывістка бабруйскай арганізацыі Аб’яднанай грамадзянскай партыі Галіна Смірнова падчас адбывання свайго адміністрацыйнага пакарання ў ізалятары часовага ўтрымання Бабруйска за арганізацыю Народнага сходу ў горадзе, сутыкнулася з умовамі поўнай антысанітарыі.

Знаходзячыся ў камеры, дзе акрамя яе было яшчэ некалькі чалавек, яна даведалася, што сядзіць разам з жанчынай, якая ўжо некалькі разоў была асуджана за забойства і крадзяжы. Гэта з’яўляецца грубейшым парушэннем інструкцыі ўтрымання адміністрацыйна затрыманых. Акрамя гэтага, у камеры была жанчына, хворая на псарыяз войстрай ступені і перахварэўшая сухотамі, што таксама з’яўляецца парушэннем ужо ўзгаданай інструкцыі.

“Антысанітарыя заключалася ў тым, што бетонныя сцены не былі атынкаванымі. У пакоі стаяў пах сырасці і грыбка. У якасці прыбіральні ў камеры служыла звычайнае пласмасавае вядро, куды ўсе ахвотныя спраўлялі свае вялікія і малыя патрэбы. Усе гэтыя араматы дадаваліся да паху сырасці і грыбка. Тым не менш, двойчы на дзень – у шэсць гадзін раніцы і шэсць гадзін вечара -- нас выводзілі ў прыбіральню. Падлогу ў камеры  за пяць дзён ніхто не разу так і не памыў”, - расказвае Галіна Смірнова.

“У камеры было вельмі халодна. Батарэі амаль не грэлі. Камплект бязізны, які мне выдалі, складаўся з насыпкі і прасціны. Яны былі чыстымі, аднак засціранымі. Коўдра была, аднак накоўдрыкі не было. Калі я спытала дзе накоўдрык, начальнік ізалятара паглядзеў на мяне як на марсіянку і спытаў, ці не хацела б я, каб мне ў камеру насілі ежу з рэстарана. Я адказала, што не супраць. Я не рызыкнула карыстацца гэтай коўдрай, бо жанчына, якая сядзела побач, хворая на псарыяз, карысталася такой жа. Я не магла ведаць, хто карыстаўся маёй коўдрай да мяне і запатрабавала, каб мне далі магчымасць патэлефанаваць дадому, каб мне адтуль прынеслі коўдру. Гэта патрабаванне было выканана”, - працягвае актывістка АГП.    

Жанчына адзначае, што вады ўнутры камеры не было. Яна была толькі ў прыбіральні і была вельмі халодная. Каб разагрэць яе, зняволеныя набіралі ваду ў бутэлькі і клалі на ледзь цёплыя батарэі, пасля чаго ёй умываліся. Піць гэтую ваду яна не рызыкнула.

“Ежа была поснай, аднак есці яе было можна. На вячэру пастаянна давалі капусту і рыбную катлету, - гаворыць Галіна Смірнова. - Натуральнага святла ў камеры амаль не было. Вузкае акно за ўсю гісторыю ізалятара ніколі не мылася, і святло праз яго фактычна не прасочвалася. Лямпачка штучнага жаўтлявага свету гарэла пастаянна”.

Актывістка АГП кажа, што на прагулку іх выводзілі штодзённа. Гэта быў, бадай, адзіны станоўчы момант, які ў поўнай ступені выконваўся персаналам. Унутраныя “шмоны” былі кожны дзень, аднак яны не былі зневажальнымі.

“Стаўленне да мяне ахоўнікаў было станоўчым. У параўнанні са стаўленнем да астатніх адчувалася, што я адбываю палітычны арышт. Мне не хамілі, не штурхалі. Магчыма, гэта было звязана з тым, што я першая жанчына з арыштаваных за палітыку, якая знаходзілася ў гэтым ізалятары. Начальнік ізалятара кожны дзень захадзіў у камеру і пытаўся, ці маю я якія-небудзь скаргі. Калі мяне змяшчалі ў камеру ізалятара, то ён мне прадставіўся гаспадаром пяцізоркавага гатэлю “Шчыт і меч”, - працягвае Галіна Смірнова.

 “Калі я брала даведку ў начальніка ізалятара аб часе знаходжання ў яго “гатэлі”, я яму выказала ўсё, што думаю пра ягоны гатэль. Ён мне адказаў, што сам ужо не першы год спрабуе вырашыць праблему з рамонтам ізалятара і прыбіральняй, аднак гэта ніяк ў яго не атрымліваецца”, - адзначае жанчына.

З нагоды ўтрыманняў у бабруйскім ізалятары Галіна Смірнова рыхтуе скаргу ў пракуратуру і УУС.