Сведчаць пацярпелыя: "На галаву вылілі белую фарбу. Гэта як метка — білі мяне мацней”

Праваабарончы цэнтр "Вясна" і Сусветная Арганізацыя супраць катаванняў (OMСT) працягваюць дакументаваць выпадкі катаванняў, жорсткага, бесчалавечнага і зневажальнага абыходжання ў дачыненні да людзей, што пацярпелі ў выніку пратэстных выступленняў, якія адбыліся ў Мінску з 9 па 13 жніўня. Некаторыя сведчанні людзей, якія перажылі катаванні і гвалт, будуць публікавацца на нашым сайце як доказы злачынных дзеянняў з боку сілавікоў.

Стаса Дзядова затрымалі 11 жніўня ў Мінску, каля парку Дружбы народаў. Сілавікі вылілі на яго белую фарбу, тым самым "пазначыўшы" яго. Стас распавёў "Вясне" пра тое, як усё адбывалася і што яму давялося перажыць.

На валасах Стаса Дзядова — рэшткі фарбы на валасах, якую вылілі сілавікі

Мы ішлі з сяброўкай ўздоўж вуліцы Арлоўскай і размаўлялі. Па дарозе нас абагналі два буса з зацемненым вокнамі. Выйшаў адзін супрацоўнік у зялёнай форме. Мы спыталі ў яго, наколькі небяспечна ісці наперад далей. Ён сказаў нам ісці назад. Мы сабраліся сыходзіць назад, але з буса выйшла яшчэ некалькі супрацоўнікаў, адзін з іх быў са стрэльбай. Яны падышлі да нас, пачалі патрабаваць, каб мы разблакавалі тэлефоны і паказалі відэа і фота, якія ёсць у нашай галерэі. У маёй сяброўкі на тэлефоне знайшлі відэа з акцыі папярэдняга дня. Пасля гэтага нас пасадзілі ў бус. Тады яны ўбачылі ў мяне на руцэ белую стужачку. Здаецца, пасля гэтага быў першы ўдар.

Калі мы праязджалі раён ГЦ "Рыгі" , у наш бус трапіла белая фарба. Супрацоўнікі вельмі моцна раззлаваліся. Той, што быў з стрэльбай, папрасіў адкрыць фортку пастраляць. Я не памятаю дакладна, страляў ён ці не.

Мяне папрасілі легчы на падлогу. За спіной мае рукі зацягнулі ў зацяжку (магчыма, пластыкавы хамут) — у мяне застаўся след на руках ад яе.

У такім становішчы я праляжаў хвілін 20. Перыядычна на мяне наступалі. Заўважылі на мне бел-чырвона-белы рэмень. Яго, здаецца, зрэзалі. Пасля нас перавялі з буса ў аўтазак. Што было далей з сяброўкай, я не ведаю.

У аўтазаку ўжо ляжаў адзін чалавек. Мяне паклалі побач з ім, па шляху трохі білі дубінкамі. Потым мяне адтуль вывелі, узялі бутэльку з белай фарбай і вылілі мне на галаву. Мяне ўзялі за валасы і выцерлі маёй галавой фарбу на бусе. Пасля чаго адправілі ў іншы аўтазак, у якім ужо ляжала досыць шмат людзей — яны ляжалі плазам, адзін на адным. Я ляжаў знізу.

Я не ведаю, дзе лепш было ляжаць, зверху ці знізу. Паколькі зверху білі дубінкамі, а знізу проста няма чым было дыхаць.

Я не ў курсе, ці вылівалі фарбу на кагосьці яшчэ. Але мне казалі прокакого-то напарніка, з якім я нібыта кідаў фарбу. Аднак да фарбе я не меў ніякага дачынення. Мабыць, мяне з кімсьці пераблыталі.

Было яшчэ як мінімум дзве перасадкі паміж аўтазакамі. На перасадках нас білі. Мяне супрацоўнікі АМАПу даведваліся па белай фарбе на валасах-гэта была як пазнака: трэба з гэтым чалавекам абыходзіцца больш жорстка. Яны самі адкрыта казалі — вось яго "пазначылі".

На адной з перасадак адзін з супрацоўнікаў сказаў: "вось гэтага не біце, хай паўзе". І я поўз на каленях шлях ад аўтазака да бусу. Пад канец таксама пабілі дубінкамі.

Нас адвезлі на Акрэсціна (у РУУС мы не заязджалі). Да гэтага, яшчэ ў аўтазаку, у нас забралі тэлефоны — ніякай вопісу пры гэтым не праводзілі.

На Акрэсціна нас усіх паставілі на калені каля плота, галавой да зямлі. Вось там больш за ўсё білі. Часта звярталі ўвагу на тое, што ў мяне фарба — для іх гэта была лішняя нагода мяне пабіць. Білі ў асноўным па нагах і па спіне, і вельмі шмат па ягадзіцах. У асноўным дубінкамі, часам прылятала нагамі і кулаком.

У ЦІПе пратаколы (аб адміністрацыйным правапарушэнні) складаліся такім чынам: выводзілі ў калідор па некалькі чалавек. Задавалі літаральна пару пытанняў: прозвішча, імя, імя па бацьку, дата нараджэння і месца і час, калі затрымалі. Я бачыў шапку пратакола, а ўсё, што ніжэй за яе, засталося пустым. Пратакол мне не прапаноўвалі падпісваць. Я не ведаю, куды далей пайшла гэтая паперка. Пасля мяне адправілі ў камеру. Яна разлічаная на 4 чалавекі, але нас было 28.

Па начах былі чутныя крыкі з вуліцы. У ноч 12 на 13 жніўня мы чулі, як людзей прымушалі спяваць гімн Рэспублікі Беларусь. Нас жа з камеры не выводзілі.

Калі нас вызвалялі, нам далі папісяць папярэджанне (аб няўдзеле ў несанкцыянаваным масавым мерапрыемстве). Асабістыя рэчы ж забраць не далі.

Выпусцілі мяне 14 жніўня прыкладна ў 6 раніцы.

Іншыя гісторыі пацярпелых ад катаванняў з боку беларускіх сілавікоў:

Сведчаць пацярпелыя: "Прыйшла фельчар і стала збіваць людзей"

18-гадовага Іллю затрымалі 11 жніўня каля "Пушкінскай", калі той на машыне накіроўваўся ў родны горад. Ён распавёў "Вясне", як з ім бесчалавечна абыходзіліся і збівалі ў РУУС Фрунзенскага раёна Мінска і на Акрэсціна.

Сведчаць пацярпелыя: Супрацоўнікі ўвесь час гнабілі мяне, што я цёмнаскуры

Глеба затрымалі 11 жніўня каля гандлёвага цэнтра "Скала". Паводле яго словаў, супрацоўнікі АМАПа затрымалі яго, калі ён проста ішоў па вуліцы ў навушніках. Наступныя трое сутак хлопец быў у Маскоўскім РУУС, на Акрэсціна і ў ЛПП №3 пад Слуцкам. Глеб распавёў "Вясне", што яму і іншым давялося перажыць за гэты час.

https://spring96.org/files/images/vlad_solovei_5.jpg

28-гадовага мінчука Уладзіслава Салаўя, памочніка выхавальніка ў дзіцячым садку, затрымалі 9-га жніўня і змясцілі на Акрэсціна. Там яго асудзілі на 14 сутак, а потым этапавалі для адбыцця адміністрацыйнага арышту ў ЛПП пад Слуцкам. Уладзіслаў распавёў "Вясне", што яму і іншым давялося перажыць за гэтыя пяць сутак зняволення.

"У аўтазаку нас утрамбоўвалі нагамі". Сведчаць пацярпелыя

23-гадовага Юрыя затрымалі ўвечары 11 жніўня па дарозе ў "Пясочніцу" на скрыжаванні вуліц Машэрава і Куйбышава Мінска. Ён распавёў "Вясне" пра жорсткасць свайго беспадстаўнага затрымання і тое, у якіх умовах яго двое сутак утрымлівалі ў ЦІП на Акрэсціна.

"Забралі станік з пратэзам грудзей". Сведчаць пацярпелыя

Мінчанка Марыя Амбросава распавяла "Вясне", як яна з мужам Юрыем 10 жніўня пайшла ў міліцыю напісаць заяву аб знікненні затрыманага сына, але апынуліся самі ў аўтазаку, а потым на чацвёра сутак у Цэнтры ізаляцыі правапарушальнікаў на Акрэсціна. Усе гэтыя дні яны не ведалі, што іх сына адпусцілі, таму, калі ад збіванняў крычалі людзі, Марыі здавалася, што крычыць яе сын. Што яшчэ ёй, яе мужу і іншым давялося перажыць на Акрэсціна – чытайце ў нашым матэрыяле.