Заява Беларускай Антыядзернай Кампаніі з нагоды гадавіны Фукусімскай радыяцыйнай катастрофы

Восем гадоў мінула з дня найбуйнейшай пасля Чарнобыля радыяцыйнай катастрофы на АЭС «Фукусіма-Даічы 1», піша "Зялёны партал".

З наступствамі гэтай аварыі на атамнай электрастанцыі, якая адбылася ў выніку землятрусу і цунамі, сучасная Японія, нягледзячы на ​​развіццё тэхналогій і дапамогу сусветнай супольнасці, не можа справіцца і па гэты дзень.

На пераадоленне наступстваў Фукусімы, а менавіта, на разбор разбураных энергаблокаў, дэзактывацыю тэрыторыі АЭС і забруджанай радыёнуклідамі вады, якой з дня аварыі назапасіўся ўжо мільён літраў, паводле ацэнак японскага ўрада, сыдзе каля чатырох дзесяцігоддзяў і каля 200 мільярдаў даляраў.

Гэтыя лічбы даюць уяўленне пра сапраўдны кошт атамнага кілавата. А калі прасумаваць кошт усіх мерапрыемстваў па абслугоўванню атамнай энергетыкі, уключаючы доўгачасовае захоўванне і абслугоўванне ядзерных адходаў, адпрацаванае ядзернае паліва, стане зразумела, што гэта самая дарагая авантура чалавецтва, у дрэнным сэнсе гэтага слова.

Мільёны людзей у Японіі і Беларусі і сёння жывуць на забруджаных тэрыторыях, ўжываюць забруджаныя прадукты харчавання і ваду, статыстыка дзіцячай анкалогіі працягвае расці.

Але сучаснае грамадства яшчэ далёка ад таго, каб назваць безадказнае выкарыстанне атамных тэхналогій злачынствам супраць чалавечнасці.

І хоць фукусімская трагедыя астудзіла запал апалагетаў так званага ядзернага рэнесанса, што праракалі рост колькасці новых АЭС па ўсім свеце, асобныя краіны, дзе грамадзяне не могуць уплываць на прыняцце рашэнняў, працягваюць развіццё атамных праектаў, цынічна тыражыруя хлусню аб іх нібыта таннасці і экалагічнасці.

Ядзерныя тэхналогіі асацыююцца сёння з абсалютнай уладай, з хваравітым імкненнем кіраўнікоў перажыць уласныя народы, стварыўшы пагрозу жыцця на сотні тысяч гадоў. Менавіта таму ў мінулым годзе на ўзроўні ААН была прынятая канвенцыя аб забароне ядзернай зброі, якая не ўступіла ў сілу з-за таго. што яе яшчэ не падпісала патрэбная колькасць бакоў.

Аднак грамадства ўжо пачынае ўсведамляць, як і ў выпадку з хімічнай зброяй, не толькі рэальны кошт, але і рэальныя мэты ядзернай або атамныя праграмы. Ядзерная зброя і мірны атам цесна звязаныя, паколькі АЭС напрацоўваюць матэрыялы, якія можна выкарыстоўваць у ваенных мэтах. А вопыт Фукусімы і Чарнобыля паказвае, што атамныя электрастанцыі самі па сабе, нават у адсутнасць ваеннай кампаненты, з'яўляюцца адмысловымі бомбамі.

Пасля Фукусімскай катастрофы еўрапейскія краіны сур'ёзна заклапаціліся бяспекай сваіх АЭС, распрацаваўшы стрэс-тэсты, закліканыя вызначыць іх слабыя месцы ў адносінах да прыродных уздзеянняў. Аднак досвед стрэс-тэстаў паказаў, што практыка латання дзірак, асабліва ў дачыненні да старых АЭС, дарагая і неэфектыўная - менавіта таму шэраг еўрапейскіх краін, уключаючы Германію і Італію прыйшлі да высновы пра неабходнасць адмовы ад атамнай энергетыкі.

Беларусь, у большай ступені пацярпелая ад Чарнобыля, не засвоіла ні яго ўрокі, ні урокаў Фукусімы. Беларускі ўрад працягвае будаўніцтва Астравецкай АЭС, нягледзячы на ​​тое, што постфукусімскія стрэс-тэсты выявілі ва ўсіх абласцях даследаванняў шматлікія праблемы бяспекі расійскага праекта, па якім будуецца гэтая атамная электрастанцыя. Гэта працягваецца і нягледзячы на ​​тое, што энергія гэтай электрастанцыі сёння, як паказваюць эканамічныя рэаліі, нікому не патрэбная.

Мы заклікаем не толькі Беларусь, але і тую невялікую колькасць краінаў, дзе сёння будуюцца АЭС, спыніцца і задумацца, прааналізаваць яшчэ раз ход гісторыі, зрабіць высновы і вынесці ўрокі са страшных трагедый Фукусімы і Чарнобыля, згарнуўшы або замарозіўшы свае атамныя праграмы!

  Навіны ад Spring96.org у Telegram. Падпішыся на наш канал https://t.me/viasna96