"Кантакт першага ўзроўню" Дар’я Рублеўская пра апошні дзень у лякарні і хэпі-энд Фота Дакумент
Дзякуй Богу, што гісторыя з маладой мінскай студэнткай Дар’яй Рублеўскай завяршылася хэпі-эндам. Урэшце рэшт, знайшліся яе тэсты на каронавірус і яны былі адмоўныя. Нагадаем, нечакана для сябе дзяўчына стала кантактам другога ўзроўню, а затым і першага. Даша апісвала ў сваіх пастах у сацыяльных сетках аб тым, што яна перажыла і з чым сутыкнулася ў сценах мінскіх лякарняў.
10 красавіка мне на рукі выдалі эпікрыз з дыягназам “востры трахеіт і кантакт першага ўзроўня па COVID-19”, патрабаванне аб 7-дзённай самаізаляцыі і памятку аб тым, што такое самаізаляцыя. Гэта ўсё здарылася пасля доўгага чакання лекаркі на абыходзе і паведамлення, што аналізы ва ўсіх дзяўчат у блоку адмоўныя. Фух, у той момант нават трошкі не верылася, што можна нарэшце вярнуцца дамоў.
Мая выпіска не прайшла лёгка праз каментар Радыё Свабодзе. Спярша медсястра, а потым лекарка намякалі мне, што я зрабіла кепска, наказала як быццам бы хлусні. Мне сумна, што медперсанал адчувае вінаватасць за тое, што ў пацыентаў няма пітной вады і масак, што ўсіх патэнцыйна кантактных людзей кладуць у адзін бокс і падвяргаюць іх небяспецы, што ў саміх медыкаў не хапае сродкаў уласнай абароны і яны заражаюцца…
У гэтай гісторыі я бачу гераінь, якія прыходзілі да нас мыць палату ў адной толькі аднаразовай масцы (без акуляраў) і якія бралі ў нас аналізы крыві наўпрост у тамбуры нашага блоку, паміж дзвярамі прыбіральні і душавой. І разам з гэтым мне незразумела, чаму кіраўніцтва краіны так нахабна хлусіць, што “ўсё нармальна”, што “ўсяго хапае” і “ўсё пад кантролем”.
Чаму па тэлевізары не распавядаюць праўду? Не кажуць: “Заставайцеся дома, бо калі вы трапіце ў лякарню, вялікая верагоднасць таго, што на вас у нас не хопіць ні вады, ні масак, ні бяспечнага месца ў палаце?” Чаму ўсе мае суседкі-пенсіянеркі па-ранейшаму выходзяць разам у краму і сядзяць на лаўках, ствараючы уражанне, быццам і праўда нічога не адбываецца...
Я шмат думала аб тым, што калі заражуся, то што будзе далей? Хварэць мне было не страшна, а разважанні ў тым сэнсе ці панясе хтосьці адказнасць? Адказнасць за дачыненую шкоду здароўю і небяспеку жыццю. Мой арганізм вытрымаў, тэст адмоўны, але хто нясе адказнасць за тых, хто быў у падобнай сітуацыі і такі заразіўся? Пра адзін такі выпадак прачытала ў Твітары і нават не здзівілася.
Прыгоды Дар’і Рублеўскай, якая выпадкова патрапіла ў вір эпідэміі каранавіруса. Частка 2
Зараз я знаходжуся на 7-дзённай самаізаляцыі. Мне нельга выходзіць з дому апроч, як у крайніх выпадках (у памятцы напісана, што да такіх адносіцца вынас смецця, напрыклад), а калі раптам буду адчуваць сябе кепска, то адразу тэлефанаваць у 103. Пакуль за мной павінны наглядаць лекары_кі з маёй паліклінікі, але з пятніцы - калі я патэліла і паведаміла пра сябе - мне ніхто не тэліў. Для мяне ўсё яшчэ застаецца загадкай тое, як правяраюць, ці прытрымліваешся ты самаізаляцыі і як спадар Каранік налічыў 20% парушэнняў. Мяркую, іх значна болей, але спадзяюся, што хутка людзі такі зразумеюць усю веліч і сур’ёзнасць пандэміі і колькасць парушальнікаў_ц (як і іншых людзей на вуліцы) будзе значна меньшая.
Жадаю ўсім берагчы сябе і заставацца здаровымі!
COVID-19 vs Правы чалавека, або Што важна ведаць пра свае правы падчас эпідэміі