За кратамі “амерыканкі” застаецца адзін чалавек, які не даслаў пра сябе вестку
Бабуля Сяргея Зоя Фёдараўна Яўменава вельмі непакоіцца:
-- Нават не ведаю, чаму да яго такое стаўленне. Ніводнай вестачкі! Ужо ўсе атрымалі, акрамя мяне. Адзінае, што ўчора, нарэшце, за ўвесь гэты час, мне дазволілі забраць брудную бялізну ўнука: увесь час я перадавала яму чыстую бялізну, але брудную мне ад яго не давалі. А цяпер дазволілі. І то добра! Галоўнае, каб быў жывы і здаровы. Бо нават не ведаю, чым усё гэта скончыцца.
Сяргей Марцалеў, актывіст перадвыбарнага штаба Мікалая Статкевіча, не першы раз сутыкаецца са следчымі органамі. Ён удзельнічаў у Маршы Свабоды, калі вучыўся на другім курсе гістарычнага факультэта БДУ. Тады была распачата крымінальная справа, і Сяргею разам з іншымі студэнтамі, каб пазбегнуць ізаляцыі, удалося пераехаць на вучобу ў Польшчу.
Цяпер яму 33 гады, і ён жыве ў Мінску. Бабуля Сяргея кажа: “Вельмі хвалююся. Тры разы ўжо бегала і глядзела ў паштовую скрыню. Раптам нешта будзе ад Сярожкі. Ад некаторых вязняў па некалькі лістоў ужо прыйшло, а мне -- нічога”.
Жонка Зміцера Бандарэнкі і жонка Алеся Арастовіча, якія таксама не мелі ніякіх звестак пра сваіх родных, днямі ўсё ж такі атрымалі лісты з “амерыканкі”. Любоў Арастовіч, каб супакоіць Зою Яўменаву, кажа, што затрымка ліста ад яе ўнука можа быць звязана з тым, што яго затрымалі крыху пазней за іншых. Ён ехаў на запіс тэлепраграмы на канале “Белсат” і быў зняты з цягніка на беларуска-польскай мяжы.
Любоў Арастовіч кажа, што яе муж даслаў дзіўны ліст: напісаў пра добрае харчаванне, але пры гэтым адзначыў, што згубіў вагу і цяпер “працуе над тым, каб яе яшчэ больш знізіць”. Алесь, як і іншыя вязні, паведаміў, што знаходзіцца амаль у курортных умовах. Ліст кароткі, больш падобны на цыдулку, але Любоў і гэтым задаволена, бо атрымала хоць нейкі знак таго, што муж у больш-менш нармальным стане.
Людзі вельмі сталага ўзросту яшчэ памятаюць, як у сталінскія часы ў кінатэатрах паказвалі так званы кіначасопіс -- кароткія фільмы перад паказам асноўнай стужкі. У тых роліках паказвалі жыццё ў ГУЛАГу. Тлустыя дзядзькі гулялі ў шахматы і шашкі, займаліся спортам і рыбалкай, а таксама распавядалі, што ў іх ёсць шмат кніжак у бібліятэцы. Яны нібыта вывучаюць класікаў марксізма-ленінізма і ўжо змянілі свае погляды, амаль перавыхаваліся. А ў газетах час ад часу друкаваліся гнеўныя лісты чытачоў аб тым, што занадта курортныя ўмовы клапатлівыя партыя і ўрад зрабілі для гэтых ворагаў народа.
Часы змяніліся, але...
Тым не менш сваякі арыштаваных палічылі добрым знакам выхад на волю Уладзіміра Кобеца. Яны спадзяюцца, што бліжэйшым часам выпусцяць і іх родных.
