Як забаранілі пікет за свабоду сходаў у разгар "жэстачайшай лібералізацыі"
Прадстаўнік аргкамітэта па стварэнні нацыянал-бальшавіцкай партыі ў Беларусі Васіль Коўтун распавёў ПЦ "Вясна" аб тым, як адбывалася судовае слуханне па скарзе на забарону пікету на плошчы Свабоды ў Мінску, арганізатары якога хацелі выступіць супраць парушэння правоў грамадзян на свабоду выказвання меркавання і свабоду сходаў.
Судовае слуханне, якое праходзіла 15 снежня ў судзе Маскоўскага раёна Мінска пад старшынствам суддзі Паліны Анціпчук, завяршылася прадказальнай адмовай у задавальненні скаргі.
"Мінгарвыканкам славіцца сваім мастацтвам вынаходзіць падставы для адмоваў у правядзенні масавых мерапрыемстваў. Часцей за ўсё такой падставай з'яўляецца правядзенне іншага масавага мерапрыемства на запланаванай пляцоўцы.
Як правіла, арганізатарамі такой контрдэманстрацыі з'яўляюцца праўладныя арганізацыі. Пры чым, праводзіць само мерапрыемства не абавязкова, галоўнае заявіць пра намер яго правядзення і тым самым заслупаваць месца", - падкрэслівае Васіль Коўтун.
У гэты раз рашэнне аб адмове ў правядзенні пікета для актывістаў аргкамітэта НБП не ўтрымоўвала ўказання на канкрэтную прычыну адмовы, а абвяшчала толькі, што заява аб правядзенні масавага мерапрыемства не адпавядае патрабаванням арт. 9 Закона рэспублікі Беларусь "Аб масавых мерапрыемствах у Рэспубліцы Беларусь". Дадзены артыкул закона змяшчае каля дзясятка прычын, па якіх у правядзенні мерапрыемства можа быць адмоўлена.
«Заставалася толькі губляцца ў здагадках, што ж на гэты раз перашкодзіла правесці пікет. Не дапамаглі патлумачыць сітуацыю і два электронныя звароты, адпраўленыя у адрас Мінгарвыканкама, з просьбай указаць на канкрэтную прычыну адмовы», - адзначае актывіст.
Даведацца прычыну Васілю Коўтуну атрымалася толькі падчас судовага паседжання.
Прадстаўнік Мінгарвыканкама Юрый Уральскі заявіў, што ў заяве не было ўказана дакладнае месца правядзення пікету. Указанае ў заяве апісанне месца правядзення пікету: «г. Мінск, у раёне будынка № 2а, размешчанага на пл. Свабоды. На адлегласці не менш за 50 метраў ад аб'ектаў, названых у арт. 9 Закона Рэспублікі Беларусь "Аб масавых мерапрыемствах у Рэспубліцы Беларусь". Без стварэння перашкод для руху транспартных сродкаў і пешаходаў», не здалася яму досыць дакладным.
«Маўляў, пляцоўка каля будынка Мінскай гарадской ратушы вельмі вялікая і таму проста прывязкі да пэўнага адрасу будынка недастаткова, і трэба ўказваць месца правядзення пікету з дакладнасцю да метра. Пры тым, што раней падобнае апісанне месца правядзення пікетаў Мінгарвыканкам цалкам задавальняла», - кажа заяўнік.
Варта адзначыць, што арт. 9 Закона ўтрымлівае шэраг абмежаванняў па месцах правядзення масавых мерапрыемстваў: каля некаторых урадавых будынкаў, аб'ектаў інфраструктуры, дыпламатычных прадстаўніцтваў устаноўленая своеасаблівая "мёртвая" зона ад 50 да 300 метраў, у якой з'яўленне чалавека з плакатам забаронена.
Непадалёк ад будынка Мінскай гарадской ратушы знаходзіцца амбасада Грузіі, і некаторая частка пляцоўкі каля ратушы знаходзіцца ў 50-і метровай зоне "адчужэння".
«І нягледзячы на тое, што ў заяве было ўказана, што мерапрыемства будзе праводзіцца на адлегласці не менш за 50 метраў ад усіх аб'ектаў, названых у Законе, і месцы там для гэтага дастаткова, гарадскія ўлады палічылі, што ўдзельнікі пікету змогуць перасячы нябачную лінію, наблізіцца да амбасады больш, чым патрабуецца, і парушыць яго мірны сон. У выхадны дзень. Нягледзячы на тое, што тэма пікету да Грузіі ніякага дачынення не мае, што заяўнікам пікету было дадзена пісьмовае абавязацельства правесці пікет у адпаведнасці з законам.
Шматтысячныя музычныя вечары, дні нацыянальных культур, якія праводзяцца на тым жа самым месцы рэгулярна, нікому не перашкаджаюць, а пікет з 10 чалавек можа перашкодзіць ўсім. І ў першую чаргу Мінгарвыканкаму», - абурана кажа Васіль Коўтун.
Таксама заява аб масавым мерапрыемстве ўтрымлівала просьбу аб узгадненні іншага часу (альбо даты, месца) правядзення пікету, у выпадку, калі ўзнікнуць цяжкасці пры правядзенні пікета ў азначаным месцы. Аднак, дадзеная просьба была праігнараваная Мінгарвыканкамам без указання прычын, не гледзячы на тое, што Законам прадугледжана ўзгадненне змяненняў менавіта ў мэтах забеспячэння правоў і свабод грамадзян.
У судовым пасяджэнні заяўнік спасылаўся на:
- нормы Дырэктывы Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь ад 27.12.2006 N2 "Аб дэбюракратызацыі дзяржаўнага апарату і павышэнні якасці забеспячэння жыццядзейнасці насельніцтва», якая прадпісвае ў выпадку невыразнасці або недакладнасці прадпісанняў прававога акта прымаць рашэнні, зыходзячы з максімальнага ўліку інтарэсаў грамадзян;
- Канстытуцыю Рэспублікі Беларусь, якая абвяшчае, што чалавек, яго правы, свабоды і гарантыі іх рэалізацыі з'яўляюцца найвышэйшай каштоўнасцю і мэтай грамадства і дзяржавы;
- Закон «Аб масавых мерапрыемствах», які накіраваны на стварэнне ўмоў для рэалізацыі канстытуцыйных правоў і свабод грамадзян;
- Міжнародны пакт ААН "Аб грамадзянскіх і палітычных правах", абавязацельствы па выкананні якога прыняла на сабе Рэспубліка Беларусь.
Аднак, суд, нібыта глухі, не пачуў гэтых довадаў і вынес рашэнне, прыняўшы бок Мінгарвыканкама, які выказаў здагадку, што пікет можа размясціцца значна бліжэй да амбасады, чым патрабуецца.
У выніку запланаваны беларускімі нацыянал-бальшавікамі пікет за свабоду сходаў апынуўся забаронены, і суд пагадзіўся з гэтым рашэннем.
«Мабыць, гэта і ёсць тая самая "жэстачайшая лібералізацыя" заканадаўства аб масавых мерапрыемствах у Беларусі, надыходам якой нас палохаў міністр МУС», - заключае Васіль Коўтун.
