Неспакойная раніца пасьля бяссоннай ночы
Алесь Бяляцкі
Працяг лістоў зняволенага праваабаронцы Алеся Бяляцкага, напісаных ім у бабруйскай калоніі. З блогу на “Беларуском партизане”.
26 жніўня 2012, Бабруйск
Пасьля шасьці гадзінаў раніцы, толькі я забыўся цяжкім сном пасьля мітынгу 19 сьнежня 2010 году, затым ягонага разгону, сьведкам якога я быў і начнога агляду-вобшуку на офісе Праваабарончага цэнтру “Вясна”, загудзеў мой сотавы тэлефон: “Алесь Віктаравіч, у дзьверы офіса званілі ў масках, а зараз спрабуюць адмычкаю адчыніць”, — ціха гаварыў у слухаўку адзін з маіх калегаў, які застаўся спаць на офісе. “Не адчыняйце, — сказаў я, — зараз прыеду”. Гэта ўжо выглядала значна сур’ёзьней за начны агляд. Калі ў іх ёсьць загад на мой арышт, то хавацца не было ніякага сэнсу, бо ўцякаць з краіны я не зьбіраўся.
Я разьвітаўся з жонкаю, бо адчуваў, што магу і не вярнуцца, тым болей, што ўначы па Менску пракацілася хваля затрыманьняў. Я даехаў на метро, так было не павольней за таксі, якое трэба было выклікаць і чакаць, выйшаў на Акадэміі навук і пайшоў па праспекце наперад. Каля ўваходнай аркі з праспекту ў двор, дзе стаяў наш дом, у якім на першым паверсе і месьціўся наш офіс, стаяў высокі, з спартыўнай паставаю хлопец у джынсах і скураной куртцы. Што ў іх за мода такая, што ў міліцыянтаў, што ў кэгэбэшнікаў, скураныя курткі насіць, ад Дзяржынскага ці што, падумаў я, і спытаўся ў хлопца наўпрост: “Вашыя яшчэ тут?”. Ён няпэўна кіўнуў і схапіўся за сотавы тэлефон. Каля нашага пад’езду стаяла двое гэткіх жа ж здаровых хлапцоў. Ужо разьвідневала і маскі яны закасалі ў чорныя шапачкі. Яны таксама былі ў скуранках. Я непрыкметна набраў па сотавым тэлефоне, шплікнуўшы кнопку “апошні выклік” нумар калегі, які тэлефанаваў мне з офісу. “Я гаспадар кватэры, што вам трэба?” - спытаўся я. “Адчыніце кватэру”, — адазваўся адзін з іх. “Ордэр на вобшук у вас ёсьць?” — дзяжурна спытаўся я. Яны прамаўчалі. Пачуцьцё задавальненьня ахапіла мяне. Я ледзь не засьмяяўся. Ах, засранцы! Без ордэру зьбіраліся ў кватэру залезьці! Значыць справы мае не такія ўжо і паганыя. “Не, хлопцы, без ордэра я вас у кватэру не пушчу”, — адказаў я. Я прыадчыніў уваходныя дзьверы ў пад’езд. Каля дзьвярэй у кватэру стаялі яшчэ двое хлопцаў у шапачках. Адзін з іх калупаўся ў замку. “Вы хто? Прад’явіце вашыя дакументы! Што ці хто вам патрэбны?” — перайшоў я ў наступ. “Нам патрэбны Уладзімір Лабковіч”, — сказаў адзін з іх. “Яго тут няма! Не ламайце замок! Прадстаўцеся!” — патрабаваў я. Уладзі на офісе сапраўды не было, ён пасьля міліцэйскага пастарунку паехаў спаць дадому. “Адчыніце дзьверы!” — патрабавалі яны. “Ага, так я вас і паслухаўся, можа вы бандыты”, — адказаў я. “Былі бы бандыты, мы бы з Вамі не размаўлялі”, — адказаў адзін з іх, другі згодна хмыкнуў у адказ.
Гэтым часам на машыне да пад’езду пад’ехаў яшчэ адзін мой калега. Ён падыйшоў да нас і цяпер мы ўдваіх задавалі невядомым пытаньні. Але ні на воднае з іх не атрымалі адказу. Адзін з чарнашапачнікаў пагаварыў ціха па тэлефоне, затым закамандаваў сваім, каб адыйшлі ад дзьвярэй, і яны ўсёй чацьвёркаю, нічога не кажучы нам, пайшлі ў бок мікрааўтобусу з цёмнымі шыбамі, якія стаяў побач, заскочылі ў яго і зьехалі.
Мы зайшлі ў кватэру, убачылі напружаныя твары сваіх калегаў, якія перажылі гэтую спробу ўламаньня. Зараз мы ўжо ўвогуле перасталі зьдзіўляцца. Эпізод з ананімнаю камандаю чарнашапачнікаў здаўся лагічным працягам таго вар’яцтва, якое адбывалася ў горадзе з учорашняга вечара.
