Да звольненага слонімскага доктара Шэгі — чэргі пацыентаў на кансультацыю

Слонімскі доктар-траўматолаг Іван Шэга, якому не працягнулі кантракт у паліклініцы нібыта з прычыны пенсійнага веку, адчыніў у Слоніме грамадскую прыёмную «Шэгамедкансультант» і прымае наведнікаў бясплатна. Чарга да яго распісаная на тыдзень наперад.

Іван Шэга распавядае мне ў сваім новым кабінеце, што грамадскую прыёмную зарэгістраваў яшчэ паўтара года таму.

Паводле Шэгі — гэта некамерцыйная ўстанова, яе мэта — інфармаваць грамадзян па пытаннях вядзення здаровага ладу жыцця. Паслугі тут аказваюцца бясплатна.

Нашу размову ўвесь час перапыняюць тэлефанаванні, доктар перапрашае і кажа, што не мае сакратаркі, а запісвае ахвотных сам. Большасць, аднак, звяртаецца да яго не проста па кансультацыі наконт здаровага ладу жыцця, а шукаючы дапамогі пасля таго, як не атрымалі яе ў мясцовай паліклініцы.

Доктар кажа, што сам не лечыць, бо не мае на гэта ліцэнзіі, але, з другога боку, не можа адмовіць людзям у кансультацыі.

Дадае, што даваў клятву Гіпакрата, а яшчэ — добра ведае, што ў паліклініцы, дзе яму не працягнулі кантракт, цяпер не самае лепшае становішча са спецыялістамі яго профілю. Яго дасведчаны калега захварэў і не працуе.

«Раней у нас была даволі моцная траўматалогія, а зараз выйшла так, што працуюць толькі маладыя спецыялісты і толькі па адным годзе.

Вядома, што спецыялісты яны яшчэ слабыя. Я быў нядаўна ў паліклініцы, то мне сказалі, што ўзровень дапамогі, якую аказваюць траўматолагі, вельмі нізкі. Дык вось трэба дапамагаць людзям. Мне там казалі: будзем прысылаць да вас пацыентаў, каб здымкі паглядзелі, бо раптам там што…»

Час прыёму настае, у калідоры ўжо чуваць галасы. Пакуль доктар рыхтуецца, выходжу паразмаўляць з пацыентамі. У калідоры дзве жанчыны. Пытаюся — чаму яны прыйшлі менавіта да доктара Шэгі?

Абедзве кажуць, што добра ведаюць яго. Ведаюць і тое, што кантракт яму не працягнулі, бо ён актывіст БНФ.

Адна з жанчын распавядае, як ён дапамог яе 80-гадовай сястры, якая сама не магла дайсці да паліклінікі, а лекары адмаўляліся прыйсці да яе дадому. Тады дапамог толькі Шэга, узгадвае спадарыня: «У мяне цяпер праблема з каленам, і я лячуся ўжо месяц у паліклініцы, і нічога не дапамагае. Не ведаю, што і як, але я хацела толькі да яго трапіць. Шукала нават у хаце. А потым з’явілася аб’ява ў газеце, што ён прымае. Вось іду да яго.

Не ведаю, які будзе вынік, але ў мяне на яго дапамогу вялікая надзея».

Чакае прыёму і мужчына пенсійнага веку. Пытаюся ў яго — чаму ён пайшоў не ў паліклініку, а да Шэгі?

«Я быў ужо ў паліклініцы, але мне там асабліва нічым не дапамаглі. Быў у шпіталі — я былы вайсковец — лячылі і там. Не кажу нічога, але мне таксама гэта не дапамагло. А пра Шэгу я ведаю, што ён лекар добры, хоць сам на прыёме ў яго не быў. Ведаю гэта са слоў людзей, з гэтае пошты, што па горадзе разносіцца. Усе адгукаюцца пра яго з самага лепшага боку».

Іван Шэга кажа, што адпачатку планаваў прымаць у дзень ня больш як пяць чалавек, каб аддаць кожнаму болей увагі. Але часам людзі прыходзяць і без запісу, а адмовіць цяжка.

Пытаюся ў доктара — як на яго дзейнасьць рэагуюць мясцовыя ўлады?

«Мяне трывожыць, як улада да гэтага паставіцца, бо яны ва ўсім бачаць нейкі падкоп пад сябе. А так, вядома, для Слоніма гэта добра — ёсць альтэрнатыва.

І наогул я думаю, што так медыцыну і трэба развіваць: калі ёсьць канкурэнцыя паліклініцы, калі шмат прыватных лячэбных кабінетаў. Ёсць і небяспека, што розныя прайдзісветы могуць гэта выкарыстоўваць. Але трэба глядзець, хто гэтым канкрэтна займаецца. І калі гэта робіць спецыяліст з 40-гадовым досведам, то гэта яўна на карысць».

А вось з кабінэта Шэгі выходзіць пацыентка, настрой прыўзняты. Пытаюся — ад чаго спадарыня ўсміхаецца?

«Я рада, што трапіла да Івана Іванавіча. Ён даў мне кансультацыі, і спадзяюся, што гэта мне дапаможа. Цяпер працягну лячэнне».