Брэст: дзяржаўная газета пра смяротнае пакаранне і Алеся Бяляцкага
Газета “Брестский вестник”, заснавальнікам якой з’яўляецца мясцовы гарвыканкам, змясціла артыкул Валерыя Дзяркача “Три приговора”, дзе аўтар спрабуе прааналізаваць прысуды, што былі вынесеныя ў Беларусі па справах, якія мелі вялікі рэзананс. Але гэты аналіз прымае ў журналіста дзяржаўнага выдання дзіўныя формы.
Гаворачы пра працэс над Канавалавым і Кавалёвым, аўтар іранізуе над “сусветнай грамадскасцю”, якая, на яго думку, “гатова шалёна адстойваць жыццё двух маладых людзей, якія, згодна з матэрыяламі следства, спрычыніліся да гібелі сваіх суграмадзян, і захоўвае ганарлівае маўчанне, калі на іх вачах адбываецца масавае знішчэнне мірнага насельніцтва краін арабскага свету”. Беларусы, па словах Валерыя Дзяркача, пакуль не магуць пагадзіцца на адмену смяротнага пакарання, але з гэтагага не павінна вынікаць, што “мы не такія гуманныя як еўрапейцы, якія вадамётамі вырашаюць усе справы”. Што тычыцца магчымай судовай памылкі ў справе “віцебскіх тэрарыстаў”, дык аўтар артыкула лічыць, што за гэта будзе адказваць сам суддзя “перад сваім сумленнем і Богам”.
Узгадваецца ў публікацыі “Брестского вестника” і суд на віцэ-прэзідэнтам Міжнароднай федэрацыі правоў чалавека, кіраўніком праваабарончага цэнтра “Вясна” Алесем Бяляцкім. Аўтар і тут робіць выснову, што “міжнародная грамадскасць мае асаблівае меркаванне, якое супярэчыць беларускаму заканадаўству”. А усё гэта таму, што грошы ад замежных спонсараў былі накіраваны на развіцце праваабарончага руху ў Беларусі, а значыць на звяржэнне “ненавіснага рэжыма” – падсумоўвае Валерый Дзяркач. Зразумела, што аўтар артыкула не згадвае, што праваабарончы цэнтр “Вясна” быў зачынены беларускімі ўладамі, затое выказвае здзіўленне: чаму грошы апынуліся не на рахунку праваабарончай арганізацыі, а на асабістым рахунку Бяляцкага. Далей журналіст дзяржаўнай газеты даводзіць чытачам, што, быццам бы, калегі кіраўніка праваабарончага цэнтра “Вясна” здзіўляліся, даведаўшыся, пра якія сумы грошай ідзе размова, і што Алесь Бяляцкі распараджаўся імі як асабістымі, а таму тэарэтычна мог паехаць гэтым коштам “куды-небудзь на Канары”. На заканчэнне артыкула Дзяркач зноў сцвярджае, што атрыманыя праваабаронцамі грошы з-за мяжы ідуць нібыта на арганізацыю “масавых пратэстаў”.
