Беларусь апынулася ў «Еўрапейскім спісе асаблівай увагі» Міжнароднага інстытуту прэсы

Разам з нашай краінай у яго ўваходзяць Турцыя, Венгрыя і Украіна. Усе яны “паказваюць трывожныя прыклады адступлення ад свабоды СМІ ў Еўропе”.

Спіс краін складаецца на падставе справаздач экспертаў IPI і Медыяарганізацыі Паўднёва-ўсходняй Еўропы (SEEMO), – паведамляецца на сайце IPI.

“IPI абрала гэтыя чатыры краіны не таму, што яны абавязкова найгоршыя ці адзіныя злачынцы, а таму, што кожная з іх сімвалізуе рост пагрозы для свабоды СМІ ў Еўропе”, – тлумачыць арганізацыя.

Падаем вытрымкі з “профілю” Беларусі ў справаздачы IPI, дзе абгрунтоўваецца знаходжанне нашай краіны ў «трывожным» спісе:

“Беларускі аўтарытарны прэзідэнт Аляксандр Лукашэнка прыняў прысягу на чацвёрты тэрмін у студзені 2011 года на фоне працяглага падаўлення апанентаў і СМІ пасля спрэчных прэзідэнцкіх выбараў. Ён быў пераабраны 80 адсоткамі галасоў, але апазіцыя і міжнародныя назіральнікі заявілі, што выбары былі сфальсіфікаваныя. Заходнія дзяржавы пазней увялі санкцыі супраць Лукашэнкі і яго бліжэйшых памочнікаў.

Адразу ж пасля выбараў больш за 600 чалавек – у тым ліку апазіцыйных кандыдатаў, журналістаў і праваабаронцаў –  былі збітыя і затрыманыя, у асноўным падчас мірных пратэстаў. Больш за два дзесяткі журналістаў былі пасаджаны ў турму за кароткі перыяд пасля выбараў...

Апазіцыйныя сайты рэгулярна блакуюцца, як мяркуецца, за парушэнне законаў, якія забараняюць несанкцыянаваныя мітынгі, а журналісты затрымліваюцца па ілжывых абвінавачваннях, у тым ліку за “хуліганства”. Многія СМІ пацярпелі ад пераследу пасля асвятлення падзеяў 11 красавіка 2011 г., калі ў выбуху на станцыі метро ў Мінску загінулі 12 і былі паранены каля 200: улады абвінаваціў СМІ ў публікацыі "ілжывай інфармацыі" і "дыскрэдытацыі ўладаў". Урад па-ранейшаму пераследуе тых, хто асвятляе пытанні бяспекі ў метро.

КДБ, які захаваў сваю назву ў Беларусі пасля распаду Савецкага Саюзу, аказвае моцны ціск на актывістаў, якія выкарыстоўваюць сацыяльныя СМІ, каб арганізаваць акцыі пратэсту. Пасля разгону па слядах спрэчных выбараў гэтыя пратэсты прынялі творчыя формы для таго, каб пазбегнуць абмежаванняў на несанкцыянаваныя сходы, у тым ліку маршы, у якіх удзельнікі нічога не казалі, а толькі пляскалі ў ладкі, і "цацачныя пратэсты", у якім мяккія цацкі і іншыя дзіцячыя цацкі выстаўляліся на вуліцы з плакатамі і лозунгамі ў абарону свабоды слова і супраць уладаў. У ліпені шведскія актывісты раскідалі плюшавых мішак на невялікіх парашутах з лозунгамі за свабоду прэсы: гэтыя дзеянні прывялі да звальнення высокапастаўленых ваенных чыноўнікаў і працяглага ціску на СМІ...

У верасні 2012 года ў Беларусі прайшлі парламенцкія выбары, у якім усе 109 абраных дэпутатаў прадстаўляюць праўладныя партыі. Міжнародныя назіральнікі востра скрытыкавалі выбары як фарс.

МІП лічыць, што Беларусь з'яўляецца адной з краін, якія сімвалізуюць павелічэнне пагрозы для свабоды медыяў у Еўропе.”