viasna on patreon

Лісты з-за кратаў: творчасць зняволеных

2021 2021-08-23T17:55:26+0300 2021-08-24T11:10:37+0300 be https://spring96.org/files/images/sources/kraty_ovd.jpg Праваабарончы цэнтр «ВЯСНА» Праваабарончы цэнтр «ВЯСНА»
Праваабарончы цэнтр «ВЯСНА»
Ілюстрацыя: Настасся Вікулава для "ОВД-Инфо"

Ілюстрацыя: Настасся Вікулава для "ОВД-Инфо"

Краты абмяжоўваюць волю чалавека, але не ягоны імпэт: думкі і пачуцці ў турме натхняюць на кнігімалюнкіблогілісты. Таму сённяшняя падборка — пра тое, што для творчасці няма межаў нават за кратамі, і гэта можна пабачыць у лістах, якія зняволенныя дасылаюць сваім блізкім. 

Першай часткай пра творчасць зняволеных можна натхніцца тут. Другой — па гэтай спасылцы. Трэцюю шукайце тут.


Медыяменеджар Андрэй Аляксандраў даслаў верш галоўнай рэдактарцы БелаПАН Ірыне Леўшынай незадоўга да таго, як яна сама апынецца ў зняволенні.

Тут лета. І пекла. Жыццё ў адпачынку.
Навіны прыходзяць хутчэй за лісты.
Любоў у лістах, у навінах – навінкі.
Зрываюцца планы. Зрывае балты.

Кіно пра вайну. Батальёны на маршы.
Ляціць самалёт. Камісар кліча ў бой.
Тут пекла і так – але вораг наш страшны.
Палонных не браць! Мы ваюем з сабой.

Сядай, калі ласка. Сядзі. Будзь як дома.
Такая спякота! Сядзі, пачакай.
Адпусціць вайна і пякельная стома –
І шляхам адвечным пацягнемся ў рай.


Яўген Афнагель малюе янотаў.


А Віталія Бандарэнка — людзей-коцікаў.


Блогер і пісьменнік Улад Савін, які быў затрыманы ў межах крымінальнай справы аб махлярстве (арт. 209 КК) і аб групавых дзеяннях, груба парушаючых грамадскі парадак (арт.342 КК), дасылае жонцы Кацярыне вершы на рускай і беларускай мовах, а яна публікуе іх у інстаграм.

"Лён"

Вышыванка — выжыванка...
Нібы сцяг мой /у крыві/.
Адыйшла ў бок маланка;
Толькі ж мне не адыйсці...
Узмаліўшысь, згінуў лённік.
Скрозь маланкавы пажар —
Бел-чырвона-белы коннік
На / з-пад / ворага імчаў.
Вось і час мой, Божа — Езус...
Вораг стрэльнуў. Сее жах!
Бачыш — Лёс адступ адрэзаў!
Ён жа ноч спыніў. У вачах:
Сын — Іван. Дачка — Іванка...
Як той лён. Я ўзмалюсь
/За іх лёс/. І згіну — лён як,
У барацьбе за Беларусь...

"Пепел"

Стряхнув пепел у ног или под ноги
Затушил я свечу сигаретную
Жизни вдоволь — завершил свои подвиги,
Поперек — съел плоды все запретные.
Все, что близко, как будто утрачено.
Отдалённое — кажется небылью.
Поджигай!
Мою жизнь
Не заплачу я...
Пепелом станет — считай — ее не было...


Кася Будзько працягвае развіваць свой стыль.


Антон Быкоўскі, якога затрымалі за пашкоджанне машыны каля Баравой у ноч на 29.09 і асудзілі паводле арт.339 і 328 КК да шасці гадоў пазбаўлення волі ў калоніі ўзмоцненага рэжыму, малюе вясёлых жывёл.


Актывіст "Еўрапейскай Беларусі" Андрусь Войніч даслаў дачцэ на дзень народзінаў легенду з ілюстрацыяй, каб нагадаць ёй адзін з прыемных момантаў з мінулага, калі яны былі разам.

Ловец Снов

Однажды крошка-паучок
Зимой на улице остался,
А что же делать — невдомёк,
Ведь надо как-то и спасаться!

Стоял вигвам неподалёку,
Индеец с дочкою в нём жил,
И каждый день сквозь снег глубокий
Он на охоту уходил.

Вот как-то раз, в прекрасный день,
Когда морозно было очень,
Наш паучок упал на снег,
Почти что умер, между прочим.

Но тут же детская рука
Его со снега вдруг подняла,
Согрев дыханьем паучка,
В вигвам девчушка побежала.

Там положила у огня:
— Скорей, дружочек, согревайся!
Пока жить будешь у меня,
Вот прямо около кровати!

Малышка к ночи спать ложится,
У изголовья — паучок.
Ему совсем-совсем не спится,
Ждёт, когда снов наступит срок.

Заснула девочка, сопит,
А паучок сидит, сидит...
Во сне девчушка застонала
И вдруг руками замахала.

Приснился ей кошмар ужасный,
И слёзы с глаз, весь сон ненастный.
Что надо паутинку свить,
Чтоб сны кошмарные ловить.

Над головою у девчонки
Кипит работа паучка:
Связал в кружок он пару крепких
Красивых ивовых прутка.

Подвесив круг над головою
Своей подружки дорогой,
Он паутинкою стальною
Плетёт узор красивый свой.

Сплел паутину внутри круга,
Украсил жемчугом речным,
Спокойно спала чтоб подруга
Чудесным временем ночным.

Подвесил пёрышки, игрушки,
Приладил камушки, ракушки,
Чтобы хороший был улов,
Ведь получился Ловец Снов!

С тех пор девчушка спит с улыбкой,
И сны плохие не приходят,
Ведь рядом, в паутине гибкой
Они приют себе находят.

Таксама Андрусь па-ранейшаму дасылае невялікія вершы і малюнкі.

Когда совсем растает снег
И белый свет зазеленеет,
Когда вода закончит бег —
Тогда и сила затвердеет.
Проснутся вера и надежда
Под нежный лепет соловья
И скинет зимние одежды
Вся беларуская земля.


Мастак па святле Даніла Ганчароў намаляваў у лісце вавёрачку.


А Дзмітрый Дубкоў —цэлы сусвет на адным малюнку.


Дзмітры Дубоўскі, якога затрымалі з іншымі анархістамі ў ноч з 28 на 29 кастрычніка пры перасячэнні дзяржаўнай мяжы Беларусі, малюе жывёл і турэмны побыт. Яго абвінавачваюць паводле арт.289 і арт.295 КК. 

Свободу смелую приняв всебе в закон
Всезрящей мыслию над миром он носился.
И в мире все постигнул он —
И ничему не покорился.

Идут часы, и дни, и годы.
Хочу стряхнуть какой-то сон,
Взглянуть в лицо людей, природы,
Рассеять сумерки времен.


Адвакат Максім Знаксправу якога зараз разглядаюць у судзе, дасылае з-за кратаў малюнкі і вершы.

«Лотос»

На коридоре, свернувшись в лотос
Задёрнув шторы красивых глаз,
Сидела тихо; радийный голос
Вещал, как здорово ей сейчас…

На ней сегодня костюмчик стильный –
Копила деньги, чтоб не халат –
И, сняв чумное, из зон стерильных
Богиней вышла, покинув ад.

Скрутившись в лотос, сидела ночью,
Листала пальцем, борясь со сном,
И узнавала, вдруг между прочим:
Стерильных скоро не станет зон.

Путь гениальный успешно найден,
Легко, как будто бы невзначай…
А ей бы в отпуск, хотя бы на день,
И ложку правды хотя бы в чай.


Антаніна Канавалава размалёўвае карцінкі яркімі колерамі.


Як і Таццяна Канеўская.


Аляксей Караткоў даслаў мілую саву.


Уладзімір Гарох піша вершы пра каханне і падпісвае іх псеўданімам "Эдэльвейс".

 Ассоль

Идя путем, где не всегда цветут цветы
Бывает холодно, душа томится словно в стуже
Сомненью поддаются сокровенные мечты
Хотелось б петь – но голос твой простужен 

Идешь одна, от одиночества хоть волком вой
Так хочется, что б кто-то поделился сердца теплотой
Не лицемер, не лжец, но верный друг
Своим участьем чтоб наполнил жизни круг 

А может нет? Не надо. Не хочу! Совсем, одна и так справляюсь!
Себе ты скажешь, самообманом от тоски спасаясь
Но где-то в глубине души – надежда тлеет
Что есть на свете тот, кто нежностью своей мне сердце обогреет.

Но память о предательстве опять бередит душу
И шепчет вкрадчиво: «Ты никого не слушай
На свете нет любви, добро нынче не в моде
А люди – все лжецы и лицемеры по природе» 

Сомнений вихрь и сонм противоречий
Опять пытаются задуть надежды свечи
И мысли путаются хочется кричать:
«О нет! Не может быть! Я не могу это принять!»

«И все ж я верю!» -- скажешь прошлому в ответ –
Я верю, что любви сияет в мире свет
Есть верность, нежность и любови тепло
И есть надежда тем, кому не повезло

Я буду счастлива! Я в это верю!
Не дам меня смутить прошедших дней потерям!
Все, хватит! Прочь сомнения и боль!
Я буду верить, как верила Ассоль!


Любовь

Ты подошла к окну, обняв руками плечи
Взглянула вдаль, в мерцающий огнями небосвод
«Как жаль – сказала – что на этом свете ничто не вечно
Не вечен даже этот, звезд небесный хоровод

Так что же вечно может быть в земной юдоли?
Года летят как в небе метеоры
И все пройдет, увянет как трава в осеннем поле
Но хочется чтоб жизнь текла не так уж скоро»

Я подошел к тебе и прикоснувшись нежно,
Погладя мягко локоны волос
С улыбкой легкою и взглядом безмятежным
Ответил тихо, на волнующий вопрос:

«Любимая, пусть годы унесутся безвозвратно
И канет в прошлое событий череда
Мы все придем к судьбы своей закату
Но есть одно, что остается на всегда

Всегда живет – любовь, и нет ей окончанья
В любви сокрыто счастье, жизнь и свет
Любовь собою наполняет мирозданье
Она дороже миллиардов золотых монет

Не важно, сколько лет осталось за плечами
И сколько слез иль радости пришлось нам пережить
Нужно хранить любовь горящими сердцами
Ведь жизнь дана, чтоб быть любимым и любить.


Дмітрый Карнееў, якога абвінавацілі ў тым, што ён кінуў у супрацоўніка міліцыі бутэльку з запальнай сумессю, і асудзілі па трох артыкулах КК (293, 295-3, 364) да васьмі гадоў пазбаўлення волі, узгадвае ў лістах мемы. 


Гамельчук Павел Ларчык знаходзіць новыя трактоўкі "Love is".


Віка Міронцава працягвае маляваць птушачак.


А яе сястра Стася —прыроду. Першы малюнак яна назвала "Дрэва ў святле ліхтара".


Андрэй Нечыпор, затрыманы за пашкоджанне машыны жонкі міліцыянта ў Баравой і асуджаны да трох гадоў калоніі агульнага рэжыму, у малюнках узгадвае мульцікі.


Мастак Алесь Пушкін прысвяціў сваю працу Альжбэце Радзівіл — "памяці княгіні".


Намесніца дырэктара TUR.BY Ірына Рыбалка ўзгадала ў лісце рыжага котку.


Павел Севярынец малюе партрэты сястры і сына, а таксама — выявы архітэктуры Беларусі.

“Дарагі сын!

Намаляваў табе царкву-крэпасць у Мураванцы. Гэта, як і ў Сынкавічах, храм Ісуса, дзе людзі маглі схавацца і абараняцца, калі што. Мы з мамулечкай аднойчы былі ў ёй, заходзілі і маліліся. Вось такія прыгожыя дамы Божыя ў Беларусі былі ў шматлікіх мястэчках і вёсачках. На вежы (левай, калі стаяць тварам да ўваходу) вісіць звон – відаць перакладзіну. І, калі людзей склікаюць на малітву, звон робіць “Дзінь! Дзінь!”
Калі будавала і Мураванку, і царкву ў Сынкавічах, у Беларусі быў Залаты век. Людзі тады маліліся Богу тры разы на дзень: ютрань, абедня і вячэрня! Маліліся Богу, любілі Беларусь – і жылі цудоўна, і былі магутныя!
Госпад Бог шукае ў Беларусі такіх людзей – якія любяць Яго, моляцца і шануюць сваю сям’ю і сваю Радзіму. Вось што кажа Бог: “Ухіляйся ад зла і рабі дабро, і будзеш жыць вечна”.
Абдымаю і цалую цябе, сыне! Мы цябе вельмі любім!

Твой тата”


Яўген Прапольскі цікавіцца беларускай гісторыяй.


Анархіст Сяргей Раманаў выпрацаваў свой стыль.


Марыя Несцерава запрашае на гарбату.


Грамадская актывістка Вольга Маёрава намалявала анёла на шпілі гарадзенскага Фарнага касцёлу.


Кіраўнік аддзела рэкламы і маркетынгу "Нашай Нівы" Андрэй Скурко складае за кратамі кранальныя вершы для малога сына.

Лось пазніўся,
лось ляцеў —
На цягнік паспець хацеў.
Спатыкнуўся,
зачапіўся,
Проста з горкі пакаціўся:
Уверх нагамі,
уніз рагамі —
У машыну з пірагамі —
Бух!
І цяпер паміж рагоў —
Трыццаць восем пірагоў!

***

Добры воўк жыве у лесе:
Ні да кога ён не лезе,
Не хапае, не кусае —
Ён слабых абараняе. 

Зайчаняты, лісяняты,
Барсучкі і бабраняты
Лезуць смела на калені.
І крычыць у захапленні

Самы смелы барсучок:
«Пакатайце нас, ваўчок!»


Ягор Пракапчук працягвае маляваць за кратамі.


Аляксандр Казлянка дасылае грунтоўныя вершы.

Людской массы поток

Людской массы поток
Меня окружает вокруг.
Утратив свободы глоток
Попали в замкнутый круг.
В серых будничных днях,
Среди панельных домов,
Вечно в заботах, делах
В мире иллюзий и снов
Живут потерявши себя
В суматохе житейских проблем
Никого никогда нелюбя,
Не требуя это взамен.
Требуя лицемерия слов,
Признания их же химер.
Утратив душевный остов.
Обыденной гонки пример.
В потоке обмана и лжи,
Существуя так много лет,
Плывут созданные миражи
Окутав солнечный свет
Пеленой и за это кляня
Внутри необузданный страх.
Алкоголем себя пьяня
Потерпели внутренний крах.
Кидает то в холод, то в жар
От ругани дома и ссор.
Пылает душевный пожар –
Совести сердца укор.
За напрасно растраченный век
На мелочность бытовых сцен.
Забыв кто такой человек
Попали в призрачный плен.
Верней в заколдованный круг,
Где между сном как во сне
И работа, и дома, и досуг.
Вовеки и ныне, и присно.
Накопившихся дрязг череда
Кратко сковала суета.
Вместо нет звучит да.
Жизнь стала пуста.
Утратила юности свет,
Души иссякло тепло.
Навряд ли забрезжит рассвет
Во мраке, где заволокло
Дымкой до самых краёв
Осознания себя самого.
Окутав туманный покров
Скрыв сущего смысл всего.

Памяти Башлачёва

Жил, пил, не скулил, пел то громко, то тихо.
Не песни, стихи лились и пытались слететь
С уст порванных струн, не разбудило лихо.
Ускорила поступь к нему неприятная смерть.
Рок-н-ролл язычество славное – это конечно.
Дает он пламя в котором можно сгореть.
Сжечь себя до конца. Ничто ведь не вечно.
Как и никто, одна только смерть.
Настал вот момент и ломаются крылья,
Носившие тело по свету стараясь согреть,
Дать жара тепло, чтобы дорогу осиля
В права вступила без спросу коварная смерть.
И вот находясь на своем финальном помосте
В одежде, которую не смог сам уж надеть.
Два стула и гроб, все до неприятного просто.
Бесстрастно взирая стоит рядышком смерть
Не видит уж света, глаза плотно закрыты,
Жадно взиравшие прежде, но нынче и впредь
Не впитывать больше того, чем люди духовные сыты.
Постаралась на славу вездесущая смерть.
Плакальщицы на семь верст во всю голосили
Или, стараясь дружно в голос подпеть,
Степные души ветра и от напряжения выли.
Безучастной осталась старуха лишь смерть.
Она сделала дело, такая у нее уж работа.
Привыкла с годами на горе людское смотреть.
Скорей по привычке нежели со зла, по охоте,
Выполняется роль, актер – безликая смерть.


Падазраваны па арт. 339 КК РБ (Злоснае хуліганства) Руслан Слуцкі малюе добрых герояў. Па версіі абвінавачвання, ён вырабляў і раскідваў "яжы" перад калонай машын праўладнага аўтапрабега.


19-гадовая жыхарка Ліды, абвінавачаная па артыкуле аб гвалце ў дачыненні да супрацоўніка міліцыі, Анастасія Ярашэвіч упэўненая ў салідарнасці беларусаў.

*У матэрыяле выкарыстаныя творы, апублікаваныя ў суполках "Лісты салідарнасці", праекце "Вольныя паштоўкі", газеце "Новы час", сайце "Радыё Свабода", іншых СМІ, а таксама ілюстрацыі і вершы з асабістых архіваў. 

Падтрымаць зняволеных можна лістамі: адрасы пазначаныя ў профілях па спасылках. Калі ў вас ёсць, чым падзяліцца з творчасці зняволенных для публікацыі, калі ласка, дасылайце на viasna@spring96.org

Апошнія навіны

Партнёрства

Сяброўства